Wanneer je een intellectueel eigendomsrecht hebt, zoals auteursrecht of merkenrecht, dan is de kans groot dat jij een bedrijf een keer toestemming geeft om jouw werk of merk te gebruiken. Die toestemming heet een licentie.
Het is altijd slim om een licentieovereenkomst te sluiten. Niet alleen om jouw toestemming vast te leggen, maar vooral ook om jouw toestemming af te bakenen. In een licentieovereenkomst worden vragen beantwoord zoals: Hoelang geldt de licentie? Voor wat precies geldt de licentie? Krijg ik er een vergoeding voor? Denk ook aan het concretiseren van begrippen.
Het heet natuurlijk niet voor niets een overeenkomst – beide partijen moeten samen een bepaalde licentie overeenkomen. Als licentiegever heb je natuurlijk een streepje voor. Kan de wederpartij (de licentienemer) het niet met je eens worden? Dan geef je toch lekker geen licentie! Dat betekent echter niet dat je als wederpartij zijnde geen inspraak of input kan hebben op de overeenkomst.
Als de licentie en de daarbij behorende begrippen niet duidelijk genoeg afgebakend zijn, kan het nog wel eens voorkomen dat je in de toekomst tegen problemen aanloopt met de andere partij. Dit gebeurde Q-Music in een geschil tegen Q-Dance.
Q-Dance is een organisatie die feesten geeft waar hardstyle en hardcore wordt gedraaid. In 2001 heeft zij het woordmerk “Q-Dance” als Beneluxmerk gedeponeerd. In 2005 komt radio-omroep Q-Music om de hoek kijken. Q-Dance vond dat niet tof, want Q-Music zou daarmee een merkinbreuk en handelsnaaminbreuk maken.
Q-Dance en Q-Music gingen rond de tafel zitten. Q-Dance vond het prima als Q-Music bleef bestaan. Ze sloten de volgende overeenkomst:
“2.1 Het is VMMa c.q. Radio Noordzee B.V. toegestaan een radiostation te exploiteren onder de naam Q-Music en met die naam promotionele activiteiten uit te voeren voor het radiostation, mits dat radiostation zich niet richt op het zgn. dance-segment, zich niet als “dance-omroep” profileert, geen “dance-programma’s” verzorgt, althans – een enkele uitzondering daargelaten – in beginsel geen dance-muziek uitzendt (hierna “Radio Q-Music”).
2.2. Onder dance wordt verstaan elektronische (dans) muziek, dat op de door Q-Dance georganiseerde dance-events in hoofdzaak ten gehore is gebracht en zal worden gebracht met inachtneming van de van tijd tot tijd veranderende stijlen binnen het “dance-segment”. Het wordt uitdrukkelijk bepaald dat pop, rock, soul, R&B, hip-hop en oldies (sixties, seventies, eighties), ongeacht het eventueel gebruik van elektronische elementen, in ieder geval niet als dance worden aangemerkt.“
In 2021 start Q-Music vervolgens een radio-programma die in het teken stond van dance-muziek.
Q-Dance vond dit niet tof, dit was niet de afspraak. In de overeenkomst staat dat er geen dance-muziek gedraaid mag worden. Q-Music vond dat ze wel dance-muziek mochten draaien, zolang het niet hardcore en hardstyle zou zijn, omdat dat de muziek is wat Q-Dance op haar feesten draait. De organisaties gingen weer rond de tafel, maar de rechter moest er aan te pas komen.
Bij een interpretatieprobleem in een overeenkomst wordt er gekeken naar wat de partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan de bepaling mochten toekennen en wat zij redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.
De rechter stelde Q-Music in het ongelijk. In artikel 2.1 van de overeenkomst wordt namelijk gesteld dat Q-music zich niet mag richten op het dance-segment, zich niet als dance-omroep mag profileren en geen dance-programma’s mag verzorgen, en in beginsel geen dance-muziek mag draaien. Verder bevat de in artikel 2.2 van de overeenkomst opgenomen omschrijving van het begrip “dance-muziek” niet de beperking tot een specifieke stijl binnen de dance-muziek. Rechter:
“Dat Q-Dance alleen hardstyle, hardhouse en hardcore op haar festivals draait en Q-Music dit specifieke subgenre dus niet zou mogen uitzenden, staat daar niet en valt evenmin af te leiden uit andere omstandigheden of uit de totstandkomingsgeschiedenis van de overeenkomst. Mochten partijen destijds bedoeld hebben de definitie van dance op die wijze te beperken, dan valt niet in te zien waarom zij die beperking niet expliciet in de tekst hebben opgenomen.
Verder wijst de afbakening van dance met andere hoofdstromingen in de muziek (pop, rock, soul, R&B, hip-hop en oldies (sixties, seventies, eighties)) er juist op dat met dance alle dance-muziek wordt bedoeld. Tot slot geldt dat de beperking dat het moet gaan om muziek die “op de door Q-Dance georganiseerde dance-events in hoofdzaak ten gehore is gebracht en zal worden gebracht met inachtneming van de van tijd tot tijd veranderende stijlen binnen het “dance-segment”” evenmin zo kan worden uitgelegd dat Q-Music alleen hardstyle, hardhouse en hardcore niet zou mogen uitzenden.“
Daar boven op komt dat Q-Dance niet alleen feesten organiseert met de hardere stijlen dancemuziek, namelijk ook Qontact (trance), Qlimax (trance, house, techno), Teqnology (techno), en Defqon 1 en IN Qontrol (beide verschillende stijlen).
Q-Music had, zoals de rechter al aangeeft, het best kunnen laten afbakenen welke genres dance-muziek zij sowieso niet zou mogen draaien. Dan was er wellicht ruimte geweest voor haar om toch nog dat radio-programma te draaien, zonder in de clinch te liggen met Q-Dance, en zonder weer tijd en geld kwijt te zijn in dit juridische proces.
Ofwel in het algemeen gezegd: Baken af wat er wél onder een begrip valt, maar baken ook af wat er níet onder een begrip valt. Zo voorkom je een onduidelijke licentieovereenkomst én gedoe.
Heb je een vraag (als ondernemer/bedrijf zijnde)?
Stel ‘m gerust!
Misschien vind je deze blogs ook interessant:
Wekelijks al die handige juridische tips in je mailbox?
© 2021 – 2024 Diederich Legal – Alle rechten voorbehouden
Disclaimer – Privacyverklaring – Cookieverklaring
Fotografie: Ilse van Dijk, Reggy van Liempd, & Sascha Brolman
